Hierdie week kook ons weer in hierdie boekerubriek. En laat ek waarsku: Hierdie rubriek begin nie met ’n boek nie, maar dit eindig met een.

Ek reis graag, maar ek hou nie baie van vlieg nie. Soos die noodlot dit wil hê, bevind ek my die laaste twee jaar of so in ’n situasie...

Die maniere waarop saad in die grond gesit word, is amper so uiteenlopend soos die mense wat dit doen en die plekke waar dit plaasvind.

’n Klompie jare gelede het ek in my navorsing gestrompel oor die werk van Hans Ulrich Gumbrecht. Hy is van Duitse herkoms...

Wonder jy soms waarom sommige graanlande gebrand word? Of waarom party graanlande vol stoppels staan en ander nie?

The purple heron, oh the purple heron! The goshawk that I didn't see. Bustard, larks and little grebes. Flamingos from a dream of me...

Die Colombiaanse skrywer Gabriel García Márquez is veral bekend vir sy boek One Hundred Years of Solitude, met daardie lieflike openingslyn:

Een van die groot tragedies in die lewe, is dat ons onsself heel dikwels moet besig hou met dinge wat regtig nie vir ons lekker is nie.

Ek het eenkeer gelees dis wetenskaplik bewys dat mense aan alles gewoond raak, behalwe twee dinge: meganiese geraas en borsinplantings.

Foto’s van die enorme marlyn wat in Struisbaai wal toe gebring is, het my laat dink aan ’n ander groot vis in ’n ander groot storie.